Het sijpelt binnen. Traag maar zeker. Ik onderschatte de hele boel en begin nu te beseffen wat er met me aan het gebeuren is.
Nee hoor, ik duwde het niet van me af en was niet in één of andere ontkenningsfase de voorbije weken. Maar het is pas als de behandeling begonnen is, dat je weet waarover de dokters praten. En dan nog ...
Afgelopen woensdag had ik een afspraak gemaakt bij mijn oncologe. Een zalige madam!
Ze heeft me alles nog eens opnieuw uitgelegd vanaf het begin. Want dat had ik vorige week plots door: ik weet eigenlijk niet wat ik heb en wat de toekomst me zal brengen??
Heel rustig heeft de dokter verteld, net alsof het de eerste keer was dat ze me zag. En ik had dat nodig. Die dokters (of toch de meeste) denken dat ze met een koude diagnose, en zeker die van kanker, voldoende hebben gezegd. Iedereen weet toch wat het is ?!
Nee hoor, doktertjes! Ieder geval is apart, dat peperen jullie ons toch steeds zelf in?
En niet dat ik hier enige kritiek wil op geven, maar er wordt in de media vooral gespeculeerd over borstkanker, baarmoederhalskanker en longkanker.
Waar je je algemene kennis moet halen als je met een andere vorm wordt geconfronteerd, dat vergeten jullie erbij te zeggen.

Ik blijf optimistisch en gebruik mijn typische zinnetje: 'ik ben al altijd een uitzondering geweest'.
Maar toch wil ik alles nu laten doordringen en goed beseffen waar we mee bezig zijn.

De tumortjes die mij nu vergezellen zitten al op plaatsen waar ik eerst niet wist. Blijkt dat ook mijn middenrif is aangetast. Hoe gaan die dokters dat aan boord leggen?? Ah, aangezien haar volledige bekkenholte toch wordt leeggehaald laten we die longen dus ook maar zakken? Plaats genoeg?
Klinkt grof, is zeker niet sarcastisch bedoeld. Maar zo stel ik het mij nu even voor.
Aangezien ik de laatste week dagelijks dubbelplooi van de krampen in mijn darmen, spreek ik er ook even van aan de oncologe.
'Maar Mieke, da's normaal. Je weet toch dat je darmen ook zijn aangetast.'
Even stilte, radartjes draaien in mijn hoofd. Hoe? Toch maar een heel, heel, heel klein beetje? Of niet?
'Neen hoor, toch wel een heel stuk.'
Hadden mijn grijze celletjes het blijkbaar weer aan het verkeerde eind.
Dan maar vragen hoe ze in godsnaam gaan weten wanneer ik klaar ben voor de operatie.
'Even weer een scan, dan een babbeltje met de gynaecoloog en ikzelf. En sowieso eerst opnieuw een kijkoperatie.'
Ja lap, die kennen we al. Weer drie weken buiten strijd omdat mijn arme buikje niet mee wil.
'Maar we vermoeden dat je sowieso eerst je zes kuren chemo zult moeten krijgen. Het is iets teveel anders om weg te nemen.'
Het eerste wat je dan denkt is: 'je haalt al alles uit. Is dat dan niet teveel?'
En hoeveel chemo dan nog na de operatie?
'Geen, dat is nutteloos.'
Opnieuw even stilte... Hoe? Nutteloos?

En dan besef je dat je nu toch maar beter even geen vragen meer stelt over je behandeling. Want hoe meer informatie je krijgt, hoe meer vragen er volgen. En ik ben nu wel geen dwaze, maar al die termen stijgen mijn petje toch te boven.

Ok, en nu naar de toekomst toe.

ik : 'Dokter, kan ik in november weer werken? Ik sta normaal op een beurs.'
zij : 'Zullen we dat dan wel even zien?'
ik : 'Kan ons reisje nog altijd doorgaan?'
zij : 'Zeker! Moet je doen! Maar dan geven we je wel een extra behandeling, anders zit er teveel tijd tussen.'
ik : 'En mijn kans op genezing?'
zij : 'Elke 3 maand onderzoek'
ik : stilte (zelfs mijn radartjes stoppen er ff mee)
ik : 'En hoe zijn jullie van plan om ervoor te zorgen dat ik die verrekte borstkanker niet krijg?'
zij : 'Als het lukt om twee jaar zonder kanker te zijn, dan amputeren we om zeker te zijn'
ik : stilte
ik : 'Bedankt voor je tijd, dokter'

Ik neem de kindjes, ga naar de auto en rij in stilte naar huis.
Lachend zeg ik tegen mijn ventje dat ik hier echt wel veel beter zal uitkomen.
Een platte buik en binnen 5 jaar een C-cup.

Ik lach, maar voel sinds woensdag dat ik toch aan het slikken ben. De tranen die achter mijn ogen prikken willen maar niet komen.
Misschien komend weekend, dan zijn de kindjes naar hun papa. Misschien maandag, als we naar de Zoetemarkt in Kemmel gaan in de rolstoel die ik deze week ging halen.
Misschien volgende week, als ik bij de notaris zit om toch eens alles op een rijtje te zetten.

Ik wil lachen, maar laat me nu even huilen ...