De afgelopen dagen waren onmenselijk. Zowel op lichamelijk als op emotioneel niveau.
Mijn leven hangde de laatste dagen aan een zijden draadje, en de onmacht die je op zo'n moment voelt is onvoorstelbaar.
Ik wil de afgelopen 10 dagen uit mijn geheugen bannen, en er nooit meer aan terugdenken. Daarom zal ik ook hier niet in detail treden.

Normaalgezien zou ik gisteren naar huis gaan. Maar na teveel pijn en een week zonder eten of drinken ben ik te verzwakt om richting Dadizele te vertrekken.
Dus beslisten de artsen om me te verhuizen naar de palliatieve eenheid. Dit was emotioneel een enorme klap. Niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen rond mij.
Maar nu ik de juiste pijnstilling krijg en ik via een katheter voeding krijg, ben ik als nieuw!
Ik ben vanmorgen opgewekt opgestaan en zo goed als pijnvrij.
Nu neem ik de draad weer op en zal ik des te meer genieten van alle kleine dingetjes.
En zodra ik voldoende aangesterkt ben, mag ik naar huis. De dokters en de verpleging beloofden me plechtig dat ze me niet aan het lijntje zullen houden.

De laatste dagen maakten mij een ander mens, maar da's nu gedaan. Ik wil weer Mieke zijn, en dat lukt me. Mijn schat bleef vannacht bij me slapen en houdt me ook vandaag gezelschap. Dat alleen al zorgt ervoor dat ik me weer beter voel.

Naar bezoek en telefoontjes toe hou ik het graag nog wat rustig. Eventjes alleen mijn familie. Ik geef dan wel een gil als ik er weer bovenop ben. SMSjes en mailtjes vind ik altijd lief, maar wees aub niet in uw gat gebeten als ik niet onmiddellijk antwoord. Momenteel wil ik een beetje op mijn eilandje blijven.

Mieke will be back!