Moest ik niet zo vermoeid rondlopen, het zou alweer op mijn zenuwen werken dat ik niet buiten kan, hihihi.
Nee, ik heb het er inderdaad wel moeilijk mee dat ik tot mijn huis ben verbannen, maar voel me zo zwak dat ik het mij niet echt kan aantrekken.
Het blijft zo dat ik dolgelukkig ben dat ik thuis ben. Als je in het ziekenhuis ligt, kan je echt wel niets doen hé. Terwijl ik nu toch op mijn gemak wat huishoudtaakjes kan doen.
Ook voor Didier is het aangenamer hé. Ik kan eten klaarmaken voor hem, hij moet niet heen en weer tuffen tussen zijn werk, ons huis en het ziekenhuis, en ook al slapen we niet samen, we zijn binnen de tien seconden bij elkaar.
Joepie!
Maar die longontsteking is er natuurlijk nog altijd. Ik weet niet of het al beter aan het worden is, daarvoor zal Marieke eerst eens moeten luisteren. Maar de slijmpjes komen goed los, en het hoesten valt al bij al wel mee.

Maandag kreeg ik een heerlijke lymfedrainage van Veerle. Maar toen ze hier woensdag was, moest ik haar jammergenoeg terug naar huis sturen. Ik voelde me te ziek.
Daarnet sprak ik een berichtje in op haar antwoordapparaat, ik hoop dat ze vandaag terug wil langskomen.
Ik wil echt dat vocht uit mijn gezicht wegkrijgen, en toen de verpleegster gisteren kwam, zag ze dat het al was gebeterd. Dus vlug verder doen met die lymfedrainage !!