Nadeel bij een voordeel

Goeiemorgen

Alles blijft lekker gaan met mij. We hebben een zalig genietweekend achter de rug, en sinds gisterenavond is mijn medicatie opnieuw verminderd. Ik blijf een keikop als het gaat over mijn medicatie.
Ok, ik zal mijn cortisone alleszins niet direct stopzetten, na de pijn die ik twee weken terug had. Zo dom ben ik nu ook weer niet.
Maar straks moet ik een nieuwe morfinepleister hangen, en die ga ik nu toch proberen op het minimum te brengen.
Hoe minder vuilnis in mijn lijf (behalve de kanker dan), hoe liever.

Maar...
Er is één groot nadeel aan al dat 'mij lekker in mijn vel voelen': ik begin me opnieuw te ergeren aan de kleine dingen.
Didier en ik zeggen dat toch veel, de mensen praten over operaties, sterven, pijn, ... Maar het ergste aan kanker is voor ons toch soms die kleine dingen.
Hei, ik loop opgewekt rond hoor. En we moeten af en toe zelf in onze wangen knijpen zodat we niet vergeten dat het opnieuw vlug kan verslechteren ook.
Maar mijn blog is er een stuk met de bedoeling om mensen te informeren die ook ziek zijn, dus wil ik dit ook even neerpennen.

De dingetjes waar ik me nu aan erger (zo'n 10 seconden per dag, alles samen):

- ik draag een maandverband de dikte van een half brood, omdat ik niet op tijd op het toilet geraak als ik mijn pillen tegen het vocht neem
- ik kan geen aansluitende dingetjes meer dragen. Toch wel, maar als ik mijn pomp wat wil verstoppen, dan zorg ik nu dat er iets losjes over hangt. Ik heb wel geluk dit seizoen, het is de mode van zo'n losse dingen
- vlug vlug in en uit de douche gaat niet meer. Tegen dat ik mijn kleren af en aan heb is er al minimum een kwartier gepasseerd
- als ik mij in de zetel zet, dan duurt het zeker vijf minuten voor ik er weer uit geraak
- mijn buikband zorgt er voor dat mijn stoma en buikje mooi gespannen zitten, maar verprutsen mijn rugspieren. Mijn rug doet altijd wel ergens pijn
- ik moet goed beginnen opletten om in de auto te rijden ! (daarmee ook dat ik mijn medicatie wil minderen, mijn concentratie moet anders inboeten)
- als ik een trap ben opgelopen, loop ik vijf minuten te blazen van de inspanning
- als Tristan in slaap is gevallen in de auto, dan moet ik mijn buurvrouw bellen om te vragen of zij hem naar binnen kan dragen
- vooral 's avonds vloek ik op heel die pomp. Ik maak de riem los 's avonds, maar moet er dan overal aan denken dat ik die pomp moet meenemen
- de zweetbuien 's nachts blijven niet weg, ze komen en gaan

OK, kleine dingetjes, en alles gaat goed met me. Maar soms toch eens vloeken !

Mensjes, nu ga ik weer genieten van een zalige dag, met de ergernisjes erbij. Maar mijn agenda voor deze week staat alweer lekker vol, dus ik ga het mij niet aantrekken.

Toedeloe !

(Sonja, als je zin hebt, bel maar eens hé. Dan kunnen jullie eens afkomen met de kindjes!)