het was vooral een pijnlijke dag vandaag. Mieke en ik zijn 3jaar en een maand samen geweest, we hebben 2j samengewoond , we zijn wettelijk geregistreerd als samenwonend, hebben samen een huis gekocht, we zijn "getrouwd" voor de kerk (dankmis maar ale)
we hebben deze hel van de ziekte moeten doorstaan, maar dan nog wordt door kleine dingen dit allemaal van tafel geveegd. Bvb op een overlijdensakte staat maar mooi de naam van mieke's ex, of we nu wettelijk samenwonend waren of niet ... van geen tel.
Of ik heb al een aantal maal moeten horen : "jullie waren maar 3jaar samen" , of "er is meer in miekes leven geweest dan die drie jaar dat jullie samen waren"... als je dan zelf al zoveel mogelijk trots hebt ingeslikt en omwille van de kindjes eigenlijk een stap achteruit doet en spoken uit het verleden naast je plaatst... dan doet dit pijn. Niet omwille van ego maar omdat dit mij het gevoel geeft dat onze relatie niet voor vol aanzien wordt. Nochtans was ons huwelijk van 3 weken geleden dacht ik duidelijk genoeg
Ook pijnlijk was het werk : het verhaal zal te lang zijn maar samengevat ik vond de houding van mijn rechtstreekse directeur maar allesbehalve... hij kan nu zijn plan trekken, ik ging nog proberen om een beetje het werk bij te houden.... nu niet meer
Maar net zoals gisteren waren er ook leuke momenten : ik heb om zes uur vanavond eventjes de tijd gehad om met shannon te gaan bowlen, dat doet ze graag en heeft ze wel verdiend.
Met shannon en mijn ma om bloemen geweest voor mieke, en ja ze kunnen haar trouwboeket gewoon hermaken, nu zonder handvatje maar toch anders exact hetzelfde. Ik vond het zo een leuk idee. En vanavond kwamen rita en ilse op bezoek ... 2 schatten die me hebben laten lachen met ophalen van leuke herinneringen met mieke...
een lach en een traan ... t zal nog lang zo zijn naar mijn gevoel...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
13 opmerkingen:
Mensen kunnen enorm hypocriet zijn hé, vooral als ze zélf niet gelukkig zijn/geweest zijn... Waarom verbaast de houding van veel mensen me niet? (en al zeker niet op jóuw werk...)
Didier, hou vooral de moed erin en blijf wie je was/bent...
Maggie en Bart
Mensen zien alleen het buitenste laagje hé. Wat er allemaal achter zit, ontgaat ze meestal. Dan is de stap naar zwart-wit-veroordelingen gemakkelijk en snel gemaakt. Het is ook niet altijd allemaal zo eenvoudig te begrijpen als buitenstaander.
Ach ja, alhoewel dergelijke dingen het er voor jou nu niet gemakkelijker op maken, is het belangrijker je de mooie momenten te blijven herinneren. De rest waait vanzelf wel over.
Wat een stel gevoelloze idioten dat ze zo omgaan met jouw?! Beseffen ze dan niet dat juist jij diegene was die de moeilijkste tijd die ze ooit gehad heeft heeft helpen dragen? Dat burocratie kortzichtig is a-la, niets nieuws onder de zon daar maar pijnlijk blijft het zeker voor de mensen die met de kortzichtige visie geconfronteerd worden en de stugge stok-in-het-gat houding! Voor wat diend wettelijk samenwonen dan nog als het toch niet van tel is???
Van je werk kan ik al enigsinds raden wat er aan de knikker zit ... Trek het je niet aan, gevoelloosheid en kortzichtigheid is de troef van mensen die een leven met weinig inhoud leven. Of ze er gelukkig mee worden is maar de vraag ...
Ik heb jullie samen gezien, ik weet wiens ogen ik zag twinkelen, ik zag wat jullie voor elkaar betekenden ... Ik weet dat jullie bij elkaar horen, ik heb diep respect dat je voor de moeilijke weg hebt gekozen en deze weg met Mieke hebt afgelegd, tijd is daarin een kleine factor die nietszeggend is, op geluk en verdriet staat geen klok! En een samenraapsel van letters die niet kloppen of een uitspraak van een kortzichtige gevoelloze baas veranderd daar niets aan!
Dikke knuffel!
Didier
Wat ik tussen jullie zag, is net wat me nu sterkt... Laat dat genoeg zijn als commentaar...
geachte didier,
ik heb jullie blog via flair gevonden,miekes verhaal heeft me zo ontroerd,ze was een sterke jonge vrouw
ik wens je veel sterkte in je verdere toekomst met de kindjes...
ze mogen fier zijn op hun mama en jij op je vrouw
fifi
Didier,
Voor duizenden mensen zijn ‘Mieke & Didier’ een begrip.
Duizenden mensen denken aan jullie, en aan jullie liefdesverhaal, want dat is het ook.
Voor die duizenden zal Mieke altijd samen gaan met Didier.
Trek je niets aan van ‘de papieren’ en de opmerkingen van, ja, hoe moet je ze noemen? …
Ik heb de blog gelezen van vóór de ziekte van Mieke. Wat me altijd zo raakte was de liefde
tussen jullie beiden. Voor mij was ze bijna voelbaar van op het computerscherm. Zalig…
Echte liefde wordt niet ‘echter’ met meer jaren…
Veel mensen zijn blij dat je blijft schrijven op de blog, zo blijft Mieke nog meer bij ons.
Iemand die haar gekend heeft, al is het enkel via de blog, zal haar nooit vergeten.
Sterkte,
jeannine
Didier laat ze maar praten dat gaat vanzelf weer over voor ons ben en blijf je de man van Mieke
Veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik ben mijn moeder 4 jaar geleden verloren aan kanker, en er bestaat niets erger dan haar te moeten aangeven aan een ziekte die haar helemaal kapot heeft gekregen. Ik was maar 18, en nog niet klaar voor het echte leven, ondertussen heb ik mijzelf gevonden, en ben ik beginnen beseffen dat ik veel meer aankan dan ik ooit had durven denken. Ik sta er... En ze is fier, daar ben ik zeker van!
Vecht voor jullie kindjes en blijf praten over haar, zo hou je haar toch wat in jullie midden.
Veel sterkte!
Mieke was een prachtvrouw!!!
lieve Didier.. laat ze maar praten.. maar dat is gemakkelijk gezegd van deze kant.. ik snap heel goed dat het steekt, en soms wat harder dan anders....ik wens je wijsheid toe, de wijsheid om ondanks je verdriet om te gaan ment mensen die jou "kleineren", want hoe je het ook wendt of keert... uiteindelijk heb je zeker je werk wel nodig...
Ze zeggen,
Wat zeggen ze,
Laat ze zeggen!
Ken ik van horen zeggen!
Sterkte Didier en kinderen
Even Mieke citeren ( zie 9 maart 2009 ): " het waren tot nu al de drie beste jaren van mijn leven! "
Dat zegt toch genoeg !!!!!!!
dag didier,
ik ben Aagje, vroeger veel aan huis geweest vooral bij heidi, ik ken mieke dus als zusje van,
ik hoorde van een vriendinnetje dat mieke ziek was, en plots zo vlug van ons is heen gegaan, het raakt me , ik vind het niet eerlijk, maar ik draag je , ook al ken ik jou niet persoonlijk, een degrysetje graag zien, is een heel lieve vrouw graag zien, jouw jaren samen waren sterk, dit ervaar zelf ik via de blog,
bedankt om wie je bent, veel kracht morgen
zoeneboen Aagje
Knap wat jij gedaan hebt voor haar .
Dit allemaal te lezen doet een mens maar weer eens beseffen hoe hard dat we moeten genieten van het leven .
Want het kan soms kort zijn.
Ik wens je veel sterkte toe in deze moeilijke dagen .
vriendelijke groeten
Een reactie posten