Haai, we zijn er terug...
Hopelijk kan ik zo vlug mogelijk weer leuke dingetjes en positieve opmerkingen op dit blogje plaatsen. Maar nu zijn we daar nog niet aan toe.
Zondagavond liet ik mij opnemen in het ziekenhuis. Een wrak, compleet kapot, een bom op ontploffen (of moet ik zeggen: eigenlijk al ontploft).
Ik wou met rust worden gelaten, geen gezeur aan mijn hoofd, geen verplichtingen. Eventjes niet die sterke persoon zijn zoals de mensen me kennen. Ik wou even op mijn gemak het slachtoffer zijn en geen rekening houden met mijn omgeving.
Maar ja, zo zit het leven niet in elkaar hé.
Ze hebben me immens goed opgevangen in het ziekenhuis en gaven me alle ondersteuning die ik nodig had. Maar de rust die ik zocht vond ik ook in het ziekenhuis niet.
Blijkbaar is een mens thuis nog altijd het best.
Blijkbaar zat iedereen te wachten tot dit gebeurde. Mijn moeder, mijn zus, de huisarts, de oncologe, de sociaal werkster, ... Behalve ik natuurlijk.
Die typische fases van: ontkenning, angst, woede enzovoort heb ik met 8 weken uitstel in 1 uur tijd gehad. En ik geef het jullie op een blaadje: da's nie gezond!!
Didier moest er aan geloven, de hondjes, de asbak leeft niet meer en mijn grote teen deelde ook in de brokken. Joepie, weer een wonde die weken zal pijn doen.
Nu ben ik terug thuis, maar er moeten wel wat aanpassingen gebeuren.
Didier zal zijn best doen om echt te 'luisteren' naar wat ik zeg. Want soms meent een vrouw gewoon wat ze letterlijk zegt.
En de hondjes... Ze zijn mijn beroep, ze zijn mijn beste vriendjes, ze zijn mijn leven. Maar nu kan ik het niet. Er zijn dagen dat ik met moeite voor mezelf kan zorgen. Laat staan dat ik dan ook nog eens dagelijks de typische hondenvuiltjes opkuis en tijd steek in de hondjes de nodige aandacht geven. Hoeveel pijn het ook doet, dit kan niet meer!
Eindelijk besef ik dat ik echt wel ziek ben. En ik heb de ruimte nodig om ziek te kunnen zijn.
Mensen, ik geraak er wel weer bovenop. Nu heb ik enkel de nodige tijd, ruimte en steun nodig. Hoe moeilijk het ook is...
4 opmerkingen:
Ingrijpende dagen, maar goed dat ze gebeuren en dat je nu weer verder kan gaan in je proces.
Laat goed voor je zorgen.
Liefs
Hé Mieke, hou vol!!! Er komen weer betere tijden...
dag mieke,
ik ben 27 jaar en vrijgezel.
Ik vind het ongelooflijk hoe jij met de dingen omgaat.
Je komt heel erg sympathiek over en het is niet te doen wat jij nu doormaakt.
Het is jammer dat je geen steun vindt bij je partner. Het is geen schande dat jullie blijkbaar jonge relatie dit nog niet aankan. Maar misschien is het net nu de tijd om aan jezelf te denken, en de rust te zoeken bij mensen waar je het kan vinden. Jammer genoeg kan je Didier daar niet bij helpen.
Pluk de dag, zorg voor jezelf, en zoek een persoon die wel naar jou luistert en aandacht geeft
Dag Anoniempje,
Eventjes kennismaken: ik ben dus Grote Zus van Mieke.
Ik begrijp best dat je het gevoel krijgt dat het nu even niet botert in de relatie van mijn zusje en schoonbroer. Toch wil ik wat misverstanden opentrekken...
Als Grote Zus zie ik vooral twee mensen die mekaar graag zien, maar waarbij hun leventje als partners helemaal overhoop werd gehaald door ons allerbekende K-woord!
Het is zo moeilijk te omschrijven hoe het is als je merkt dat je dingen op een andere manier verwerkt. Hoe kan het ook anders: als "zieke" draag je alle pijn en moeite met je mee, als partner kun je alleen machteloos toezien hoe diegene waar je van houdt door een immens dal gaat. Trouwens, als partner ga je door hetzelfde dal, alleen is de invalshoek totaal anders!
Liefde is jammergenoeg niet altijd rozegeur en maneschijn, al zou je het nog zo graag willen. Zeker als je met een berg aan emoties zit waar je een gat in moet zien te vinden. Een zoektocht die je sowiezo al verliest, want een gat vinden in emoties zoals Leven en Dood, dat kan gewoon niet.Liefde maakt een mens sterk, maar anderzijds ook heel zwak! Dit ervaar ik als partner, zus, dochter, vriendin EN moeder!
Hoe mijn partner me kwetst met een totaal niet-bedoelde opmerking, of mijn kinderen, die me met hun Levensweg, hun pijntjes en verdrietjes, waar je als moeder niet in kunt helpen, totaal onderuit kunnen halen. Terwijl diezelfde kinderen een oer-leeuwin in mij wakker kunnen maken, die de wereld kan verzetten.
Laat ons proberen mild te zijn voor elkaar!
Mild in de liefde voor elkaar, maar nu meer dan ooit mild voor het verdriet van onszelf en de Ander. Misschien is dit wel de grootste uitdaging in deze ziekte: een groot begrip leren opbrengen voor het pijn en verdriet van de mensen rond ons, en in onszelf. Want dat hebben deze afgelopen weken mij al laten zien.
Enne trouwens, zussemie, volgende keer rechtstreeks op jouw blog, maar ik zit hier op een plekje waar ik je code niet bij heb...
Dus, ge moogt nog wa verwachten deze week!
Een reactie posten