Oef, terug onder de levenden. Na twee dagen afzien, ben ik er weer een beetje bovenop! Merci Knuffeltje, je hebt me zodanig goed gesoigneerd: I'm back!
Zo'n zalig gevoel, wakker worden als de wekker afloopt en voelen dat het zal lukken. Vlug die douche in zodat je weer mama kan spelen (wat de afgelopen dagen totaal niet lukte). Jaja, het leven doet vreemde dingen met een mens. Vroeger vloekte ik steeds als die wekker begon te tjirpen. En nu kijk ik er naar uit, nieuwsgierig wat de dag zal brengen.

Daarnet gaf ik de visjes in ons vijvertje eten en heb ik me erbij gezet. Zien hoe ze smullen van hun korreltjes. Verwonderd kijken hoe de kleurschakeringen van de kois glinsteren in de ochtendzon.

Straks waag ik een poging om een korte wandeling te maken met Darco. Die voelt zich nu weer lekker in zijn vel, het baasje helemaal voor hem alleen. Toen ik gisteren de hele dag in de zetel doorbracht, nestelde hij zich zo dicht mogelijk tegen me (tot hij te warm kreeg natuurlijk).
Ik ben blij dat Darco er is. Want ook al ben ik heel graag alleen als het niet zo goed gaat met me, toch is er nog een levende ziel in de buurt. De verhalen en klaagzangen die Darco al heeft moeten aanhoren zijn niet voor publicatie vatbaar. Ik vrees de dag dat de dieren leren spreken!

Met het leuke frisse ochtendzonnetje in mijn gezicht beslis ik om straks buiten wat te strijken. Misschien met een leuke cd op de achtergrond (zeg maar: LUID!! Da's de luxe van een alleenstaand huis, hihihi).
Vandaag geen verplichtingen, geen moet-werkjes. Zien waar ik geraak en hoe ik kan profiteren van een goeie dag. Op mijn tempo, of toch op zijn minst op het tempo van mijn lichaam. Want mijn geest heeft het nog niet altijd begrepen dat het wat trager gaat.

Het klinkt cliché, maar nu weet ik dat het de waarheid is: misschien moet een mens eens keihard met zijn hoofd tegen de muur lopen om te snappen dat er meer in het leven is.
Had je mij drie maanden terug gezegd dat ik kon genieten van de visjes en staan strijken in de zon, dan had ik je voor gek verklaard.
Nu wordt mijn hart zelfs warm als mijn twee zoontjes voor de zoveelste keer in een gecompliceerd gevecht verwikkeld zijn. Die twee hebben immens grote zorgen als de ander een koekje meer heeft gegeten.

Zalig toch!!