Awel mensen, het gaat me goed af! Hihihi
Gisterennamiddag ben ik achter alle productjes geweest die ze me maandag toonden. Een mens is wel direct een stukje kapitaal kwijt, schandalig toch !
Maar ik kom nu toch wat frisser voor de dag en dat een mens al voor de helft beter voelen.
Ook vandaag weer een voormiddagje shoppen in stad. Mijn benen doen veel minder pijn dan anders, dus ik profiteer ervan. Maar wat ik nu wel merk is dat ik vanaf 6 uur in de avond kapot en versleten ben. Een mens is dan pas halfweg zijn dag, maar mijn dag moet dan zo vlug mogelijk afgelopen zijn. Ik ben moe, kribbig, heb pijn in mijn buik, armen, hoofd, ...
Op zich mag ik niet klagen, maar ik vind het toch wel jammer dat ik zo 's avonds niet meer fris ben. Ook al rust ik tijdens de dag wel.
Vanavond gingen we even een goeiedag zeggen op de hondenschool. Het is toch anders als je al een tijdje niet meer geweest bent. En wat opvalt is dat een heleboel mensen me mijden, niet weten wat te zeggen of te vragen.
Ligt het aan mijn karakter of aan iets anders, ik weet het niet? Maar wat ik wel weet is dat ikzelf nooit afstand ging nemen van iemand die een mindere periode meemaakte. Al is het maar een luisterend oor zijn, een schouder om op te leunen, of gewoon een babbeltje slaan om die persoon zijn gedachten eens te kunnen verzetten??
Nee hoor, de meeste mensen doen alsof ik lepra heb.
Jammer.
Balder is vandaag gaan lopen in het bos. Hij twijfelde nog steeds of hij naar de chiro zou gaan of atletiek zou doen. En blijkbaar is vandaag zijn beslissing gevallen.
Tristan en ik keken toe terwijl grote broer af en toe langskwam. Je zag Balder glunderen!
En eerlijk, ook al zeggen ze altijd 'eigen kind, schoon kind', hij deed het potvolkoffie heel goed.
In het afstandslopen zag je nog geen druppeltje zweet passeren en toen hij moest sprinten liep hij 5 seconden helemaal achteraan en eindigde hij eerste (op 7).
Ikzelf ben totaal niet competitief ingesteld, maar ik ben toch heel trots dat hij het zo goed deed voor een eerste keer!
Dus vanaf hebben we een atletieker in huis! (Zou ik toch al plaats maken voor toekomstige bekers?)
woensdag 4 juni 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
oh mieke, wat herken ik dat... mensen die je mijden, niet weten wat zeggen, niet durven bellen omdat ze 'schrik' van je hebben... of je gewoon niet laten uitspreken maar al gauw zeggen dat 'het allemaal wel goed zal komen' en 'je positief moet blijven'... alsof we dat niet genoeg zijn! je klampt je verdorie voortdurend vast aan al die kleine positieve lichtpuntjes, niet?!
maar je bent ook bang, en je voelt je ook klein en alleen, en je hebt meer dan ooit nood aan gewoon een luisterend oor, en een knuffel zonder woorden en mensen die er zomaar 'zijn zonder meer'...
zelf ga ik ook geen mensen uit de weg die het moeilijk hebben, integendeel, door mijn beroep kom ik er zelfs dagelijks mee in contact maar hoe anders is het nu, nu ik zelf eens nood heb aan een luisterend oor zonder oordeel of advies ...
ik werk als psychologe op een school voor tweedekansonderwijs en ervaarde het tot ik ziek werd altijd als een 'school met een hart' maar nu laat mijn eigen directrice me weten dat ze 'geen contact met me wil tijdens mijn ziekteperiode'... kan je je dat voorstellen?!
ontgoocheling, teleurstelling, woede, eigenlijk vind ik dat tot hiertoe nog het moeilijkst in mijn ziek-zijn... hoe mensen reageren...
ik hoop dat je wat warmte hebt gevonden bij de honden?! zelf ben ik niet bepaald een hondenliefhebber (heb er zelfs schrik van :-( ) maar ik denk dat zij je wel veel kunnen geven, niet?!
en je geweldige gezinnetje natuurlijk! wees maar lekker een trotse moeder, je hebt er alle reden toe!
groet
ilse
ps: ook de blog van je zus ontdekt, ik voel me een 'indringer' in jullie familie, maar jullie lijken me oh zo boeiend, mag het?
en mama ilse, sorry dat ik jouw naam heb 'gestolen', maar aangezien ik zelf geen mama ben, lijkt het me handiger dat jij je mama noemt ja!
Cros cros cros en hijg hijg hijg (tante Heidi der achteraan).
Knap, hoor Balder!
Een reactie posten