Reeds van in het begin wisten de dokters dat mijn situatie zo goed als uitzichtloos was. En toch hebben ze nog geprobeerd. En daar ben ik blij om. Het gaf me hoop, het gaf me moed en sterkte.
Maar blijkbaar hebben dokters het toch moeilijk om op een bepaald moment toe te geven dat ze niets meer kunnen doen. Ze blijven zoeken naar oplossingen en hulpmiddeltjes.
En dat moeten ze ook doen! Maar niet meer voor mij ...
Na zware twijfels, moeilijke piekermomenten, gesprekken met zes dokters en evenveel opinies, ... nam ik de beslissing dat het nu genoeg geweest is. Alles wat ze nu nog willen doen is palliatief.
Ze gaven mij nog een zestal maanden.
Ik wil me nu niet vastpinnen op deze 'datum', maar het doet me gewoon beseffen dat ik nu meer dan ooit wil genieten. Genieten van de natuur, van mijn huisje, van mijn dieren. Genieten en zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn familie, vrienden, en dan vooral met mijn ventje en mijn twee schatten van kinderen.
Dat die doktertjes mij nu maar met rust laten voor die tijd die ik hier nog ben.
Ik weet dat er mensen mij zullen steunen in mijn beslissing, ik weet dat er ook mensen zullen zijn die ontgoocheld zijn omdat ik dat laatste waterkansje toch niet grijp.
Maar het doet er niet toe voor mij, zolang iedereen respect kan opbrengen voor mijn keuze.
Het wordt tijd dat ik kan verder gaan met mijn leven, zonder constant beslissingen te moeten nemen en twijfels te moeten hebben.
Vanaf nu wil ik alleen nog rust tussen mijn oren.

Ik wil een reisje met mijn ventje
Ik wil een paar daagjes weg met mijn kindjes
Ik wil een zwembad
Ik wil gaan wandelen in het bos
Ik wil lekker uitgebreid gaan eten
Ik wil languit in de zetel liggen gapen naar nog een aflevering van Grey's Anatomy
Ik wil op mijn gat tussen mijn geit en kippen zitten
Ik wil mijn haar knalrood verven
Ik wil elke dag een douche van een half uur nemen
Ik wil het gras afrijden
Ik wil buiten slapen
Ik wil broodpudding bakken

En dat ga ik dan nu ook doen ze