Pffff, gisteren serieus ziek geweest.
Het is vreemd hoe ik dagen aan een stuk mij helemaal tiptop voel en het dan plots weer op me gesmeten wordt.
Gisterennacht had ik alleszins al niet goed geslapen, en dat voelde ik toen ik uit bed kwam. De dag begon al minder goed!
De rest van de voormiddag opnieuw de typische toiletperikelen. Die komen steeds frequenter terug jammergenoeg. Maar momenteel kan ik het na een tijdje oplossen met een immodium. Mijn buik was opgezwollen, ik kreeg 'vapeurs', voelde me koortsig en oververmoeid, kon niets eten, ...
Gisterenavond toen ik in de zetel lag ontdekte ik een nieuw fenomeen. Als ik op mijn rug of rechterzijde lig, dan is het net of mijn ingewanden tegen mijn ribben worden gedrukt. Dat voelde vreemd en af en toe wat pijnlijk, maar het is nu opnieuw verdwenen, oef!
Bijgevolg zat mijn geest, net als mijn lichaam, in de put. Sinds ik weet dat ik ziek ben, geloof ik meer dan ooit dat geest en lichaam zo nauw verbonden zijn.
Ik bedoel daarmee niet dat ik zal genezen, hoe positief ik ook denk. Maar ik merk wel dat als het ene eens niet mee wil, het andere automatisch volgt.
Ik was verdrietig gisteren en voelde onmacht. Nee, niet boos, niet gefrustreerd, ... Gewoon verdriet.
Maar ... Vannacht lekker geslapen en opgestaan met het zonnetje dat door de ramen scheen. Behalve een wat gezwollen buik ben ik weer helemaal de oude ! Straks vertrekken we naar de kust, eens lekker de toerist gaan uithangen, samen met schoonzus en neefjes.
Dus ja, een klaagzang over gisteren, maar da's alweer gepasseerd. Nu weer verder genieten!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Dikke knuf en geniet maar van jullie uitstapje...het zonnetje is alvast van de partij!
Mieke,
ik schrok toen ik het nieuws over jou hoorde vorige zondag toen ik in de keuken van Anne en William stond. Ik moest meteen terug denken aan jou als klein meisje in Madonna, jij in jullie huis in de Langemarkstraat te Roeselare, jij als jongere op een fuifje in een lokaaltje bij de markt van Roeselare en jij in de 'bokaal' bij toen nog (denk ik) het Vormingsinstituut.
Ik heb net jouw blog van begin tot einde gelezen. Wat een drukte en zoveel verandering sedert vorig jaar !
Ik begrijp dat sommige mensen minder tot helemaal geen contact meer zoeken, want van de dood zijn er velen bang. Vooral het niet weten waarover gepraat mag/kan worden, bang zijn dat ze jou zouden kwetsen, is voor velen een struikelblok denk ik.
Toen ik klein was, had ik een tijd een haast panische angst van de dood en vooral dat die mijn familie zou treffen. Ondertussen stierven in twee gezinnen in mijn kennissenkring een kind in een dodehoekongeval. Jens was 8 jaar en Matthias 12 jaar. Jens 'bezocht' ik in het funerarium. Ook drie van mijn grootouders, een oom en een tante zijn gestorven. Begin vorig jaar dan een buurman van 67 waar ik heel goed mee kon praten. Ik mis hem nu nog, maar ik denk vooral met plezier aan zijn grappen en aangename gezelschap.
Van de dag dat een mens 'ontstaat', kan die sterven. Jammer genoeg verdringen velen dat vaststaande feit en leven ze er gedachtenloos op los. Ik bedoel hier nu niet dat ik iedere seconde bang ben of extreem bewust ben van wat ik heb of mis, maar af en toe voel ik me gezegend met wat ik heb en zelfs soms met wat ik 'mis'.
In ieder geval, als je zin hebt om eens te praten, laat het weten, ik stuur dan wel een mailke zodat je mijn gegevens hebt. Ik heb zelf drie kindjes (8, 6 en 2,5). Als je zin hebt, kunnen we samen eens gewoon op een bankje op een speelplein gaan zitten terwijl de kindjes ravotten.
Ik wens jou en je familie ondertussen heel veel sterkte.
Daisy (misschien weet Heidi nog wie ik ben)
Heel veel groetjes!!
Een reactie posten