De laatste tijd zou ik durven vergeten wat mijn ziekte nu juist inhoudt. Vreemd. Dat ik ziek ben, dat vergeet ik nooit. Altijd is er wel iets wat me confronteert met K. Maar ik heb er leren mee leven. Letterlijk: leven !
Mijn to-do-lijstje lag alweer klaar nog voor het weekend van start ging. De kindjes zijn er een weekje tussenuit, dus da's ideaal om mijn huis-en-tuin-achterstand in te halen. En natuurlijk om te genieten van een rustweekend met mijn ventje.
Ware het niet dat K plots opnieuw de kop opsteekt...

Vrijdagavond kreeg ik verschrikkelijke darmkrampen. Ik herkende dit van in februari, toen de dokter van wacht me liet weten dat dit door stress kwam (???). Na wat kronkelen in de zetel ben ik dan toch maar in bed gekropen. En er weer uit gekropen. En er weer in gekropen. En ...
De hele nacht door. Ik plooide dubbel van de pijn aan mijn darmen (ja hoor, ondertussen weet ik perfect waar welke ingewanden zitten) en kreeg verschrikkelijk veel pijn aan mijn maag. Pilletje hier, pilletje daar, met als gevolg dat ik de hele nacht geen oog heb dichtgedaan, veel pijn heb gehad en daarbij dan ook nog maar eens ben beginnen braken.
's Morgens vroeg dan toch maar de dokter van wacht gebeld die me een verlossend spuitje in mijn bips gaf.

Joepie, tweede poging om ons rust- en tegelijkertijd werk-weekendje te beginnen.
En ja hoor, na een hele dag wat prutsen in de tuin, winkelen en lekker samen in de zetel naar een filmpje kijken, was ik er van overtuigd dat het gewoon toeval was dat ik me zo ziek had gevoeld.

Nee dus, vanmorgen opnieuw opgestaan met darmkrampen. Gelukkig werkt mijn maag weer mee, maar dat kan ook niet anders aangezien ik praktisch niks durf te eten. Mijn buik staat volledig gespannen, klaar om te springen. Ik waggel rond in huis alsof ik 8 maand zwanger ben en eens ik me een houding heb gegeven om te zitten, durf ik me niet meer bewegen uit angst een kramp uit te lokken. En zo hebben mijn ventje en ik vanmorgen samen naar de basketbalfinale van de OS gekeken. Leuk hoor! Maar nog leuker moest ik geen zo'n pijn hebben.
Na een telefoontje met mijn oncologe die, gelukkig voor mij, jammer voor haar, dit weekend moet werken, blijkt dat ik dit wel meer mag verwachten.
De tumoren drukken mijn darmen plat, waardoor ik blijkbaar ergens een obstructie heb. Soms gaat dit vanzelf over, soms niet.
Ondertussen had ik de eer om kennis te maken met een 'huislavement', hihi. En nu maar hopen dat het betert. Indien niet, moet ik vannamiddag naar het ziekenhuis. Alles om maar niet naar dat ziekenhuis te moeten !!

Jaja, blijkbaar moest Mieke eerst weer even met haar neus tegen de muur lopen om te beseffen dat het toch wat meer is dan een griepje waarmee ze rondloopt ...
Maar Mieke laat zich niet doen !
Misschien zal dit verplichte rustdagje mij inderdaad deugd doen, maar morgen vlieg ik er weer in ! (Hoop ik toch)