Sta je het mij toe om even plagiaat te plegen?
Zonet aan het snuisteren op de blog van een lotgenootje (waarvan ik soms het gevoel krijg dat ik haar zo goed ken, ook al hebben we elkaar nog nooit gezien of gehoord), en ze deed me toch maar weer even stilstaan.

Als je K krijgt, overwint, in je armen mag sluiten voor de rest van je leven, dan verander je.
Toen we net wisten dat ik K had, nog voor alle typisch volgende behandelingen van start gingen, zei mijn mama me al dat ik hierdoor zou veranderen. Ik begreep het niet en kon me hier ook niets bij voorstellen. Als je nog nooit van nabij met K geconfronteerd werd, dan heb je geen flauw benul.

Er was een periode dat ik intensief op zoek ging naar lotgenoten. Ook al raadden de psychologen, maatschappelijk werkers, dokters en specialisten me dit af, wegens kans op confrontatie. Op zo'n moment kan die 'confrontatie' je de b*llen schelen.
Op het moment zelf ben ik hier niet dieper op ingegaan op mijn blogje. Wegens te cru en soms zelfs gevoelloos.
Maar wat merkte ik tijdens mijn zoektocht? Ik was (en ben nog steeds) echt wel alleen. Ten eerste omdat 'slechts' 500 gevallen van eierstokkanker per jaar voorkomen. Ten tweede omdat van die 500 gevallen er 499 ouder zijn dan 55 en ten derde omdat van die resterende 499 er gemiddeld 400 de behandeling niet doorstaan.
En toen kwam ik tot het besef dat ik die 'perfecte' lotgenote niet nodig had. Als ik maar eens kon praten met iemand die in een gelijkaardig geval zat als ik.
Dus lees je blog per blog per blog per ...
Wat ik nu zal zeggen mogen meelezende bloggenootjes mij zeker niet kwalijk nemen, want ondertussen is mijn gevoel veranderd. Maar op het moment zelf?
'Ok, ik weet het al! Het is lastig als je BK hebt! Maar wil je eens niet vergeten dat er nog andere soorten zijn ook?! En dat jullie bij de gelukkigen zijn waarvan een heel groot deel goed geneest en herstelt!'
Dit was wat ik hier dagelijks uitriep toen ik voor de zoveelste maal internet opende, de televisie opzette of de krant las. Ik werd met BK rond mijn oren geslaan en werd gefrustreerd.
Bij deze, voor het geval iemand mijn razernij naar zich toe voelde waaien een aantal maand terug: MIJN EXCUSES!!

Ondertussen weet ik beter: als je ziek bent, ben je ziek. Is het nu K, MS, een allergie, een hernia of een gebroken been, dat doet er allemaal niet toe. Het enige wat je wil is je weer goed in je vel voelen.

En dat moet ik die K wel toegeven. Hij heeft me mezelf leren ontdekken en kennen. Hij heeft me leren omgaan met gevoelens waarvan ik het bestaan niet kende.
En vooral, hij heeft me leren genieten, minuut per minuut, van het leven. Hoe lang of kort ook, ik geloof meer dan ooit in iets wat ik ooit cliché noemde: PLUK DE DAG!