Voel me als moppersmurf: 'Ik haat K!'
Ik heb net een zalige week achter de rug.
Leuke dingen gedaan, lieve nieuwe mensen leren kennen, tijd genomen voor mezelf en mijn gezinnetje, ... Alles wat je maar kan wensen.
Ik heb me ook de hele week goed gevoeld (lees goed: alles valt dus mee).
Tot vannacht ...
De laatste tijd wordt het moeilijker om de slaap te vatten. En gewoon doordat mijn armen en benen zwaar aanvoelen. Ik draai en keer, maar kan nooit langer dan 10 seconden in eenzelfde houding blijven liggen.
Na een tijdje geef ik de strijd dan op, aangezien ik Didier en Hector wakker houdt met al mijn gewoel. Opnieuw uit bed naar de woonkamer en toch maar een slaappilletje nemen.
Met als gevolg dat ik blijkbaar toch verder de hele nacht onrustig ben, maar wel slaap (Didier iets minder).
En tegen de morgen? Moe, versleten, lusteloos, lui, wat je maar kan denken.
Gisterenavond was ik ook emotioneel een klein wrakje.
Lekker gezellig in bed wat knuffelen met Didier (en Hector natuurlijk, hihihi). En die paar woorden: 'Ik hou van je' maakten iets in me los wat ik al een tijdje zo ver mogelijk duw.
Ik vind het onrechtvaardig!
Waarom ik? Die vraag stel ik me niet meer, helpt me toch niet verder. Maar ik heb soms schuldgevoelens. Het is soms sterker dan mezelf om het woord 'Sorry' uit te spreken. Ook al besef ik eigenlijk dat ik er niets kan aan doen.
Ik heb soms medelijden met mijn omgeving. Waarom kan ik hen niet geven wat ze verdienen?
Dat mijn leven overhoop werd gegooid, soit. Maar ik vind het zo jammer dat iedereen hierin meedraait.
En dan komt ook mijn egoïstische ik de kop op steken. Omdat ik me afvraag hoe lang iedereen dit zal volhouden? Wanneer zullen mijn vrienden het moe zijn om geconfronteerd te worden met iemand die ziek is? Hoe lang zal het duren voor mijn kinderen in opstand komen. Gefrustreerd omdat een leuke middag weeral in het water valt omdat 'mama moe is'.
Er spoken vragen door mijn kop, die ik niet wil horen. Maar ze zijn er.
Pffff, mopper mopper mopper
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
xxxxxxxxxxx
Heidi
Ik haat K ook, veel teveel mensen die de ziekte hebben en veel te weinig wat ze eraan kunnen doen, al die vragen vind ik heel normaal, ik bewonder nog altijd hoe jij ermee omgaat. Papa duwde het alleen maar van zich weg en liet ons niet meer toe in zijn leven. Wordt maar geen eenzaat, iedereen zal je blijven steunen hoe moeilijk het soms is.
Liefs, Kathyvqudnjelidsnrz
Mopper maar Mieke! en waarom zou je dat niet mogen? en met je rode prachtige haar zullen je ogen dan wel vlammen! en dat is maar goed ook want die K verdient niet beter! en waarom zou je sorry zeggen? ik weet dat het een natuurlijke reactie is maar je kunt er echt niks aan doen dat je ziek bent. Ik heb ook zo'n momenten, niet om helemaal dezelfde reden dan jij maar ik heb ook zo'n woede momenten en dit omdat iemand die me zeer nauw aan het hart ligt zelfs niet eens belt om te vragen hoe het nu met me gaat. Dan kan ik zo ongelooflijk kwaad worden en tegelijk zo verdrietig! dan denk ik waarom??? waar heb ik dit aan verdiend? je voelt je zo onmachtig en daardoor kan ik je een klein beetje begrijpen al is het niet hetzelfde natuurlijk. Ik wens je betere nachten lieverd, ik denk aan jou en geef je een warme deugddoende nachtzoen,
heel veel liefs,
Claudine
Eigenlijk weinig te zeggen, behalve dat ik met alle liefde graag een tijd van je zou willen overnemen, als dat kon. Om je even krachten te laten opdoen, om even zorgeloos gewone zorgen te koesteren, om naar een onbelaste toekomst te staren en je af te vragen wat er je begot allemaal nog te wachten staat. If only I could, I would. And as humans, perhaps we should.
Miekelief, ik wou dat ik zo sterk was als jij en die blog is opgestart. Als je wil: http://blog.seniorennet.be/rietespeeel. Zachte knuffel, moge dromenland je vannacht heel ver meevoeren en je kracht te eten geven in een eindeloze levenshonger.
g-riet-ings.
En dan typ ik de blognaam nog verkeerd ook, want ik noem natuurlijk gewoon rietespeel.
Een reactie posten