Jep, ik ben er weer. Nog altijd in het ziekenhuis, dat wel, maar weer volledig geïnstalleerd.
Ik ben moe en versleten, maar de pijn is momenteel toch weg. Wat een verademing !
Gisterenochtend toen ik wakker werd om een plasje te doen, voelde ik onmiddellijk dat er iets niet juist zat. Didier en ik hebben dan eerst op ons gemakje ontbeten, of beter: een kopje koffie met een yoghurtje. Meer durfde ik niet.
En nadat we boodschappen hadden gedaan (met mijn fluo blauw-zwarte rolstoel, Grote Zus) heb ik me maar weer geïnstalleerd in de zetel.
Zelfs na twee extra morfinepillen bleef mijn buik pijn doen. Ze voelde aan als één blok. Bijgevolg doet mijn onderrug ook pijn, en mijn ligamenten.
Oeps, ze komen achter mij voor een foto.
Straks terug ...
3 opmerkingen:
Awel, ik vind em heeel paarsig...maar blauw is ook goe, zenne! ;-)
En ge zijt alweer aangesloten op de buitenwereld, zie ik...das makkelijker.
Ben reuzebenieuwd wat de foto's zeggen. Zet je strakjes alles op de blog, of mail je ietske...na de middag vertrek ik naar mijn werk, en kom pas laaaaat thuis.
Knuffel
Grote zus
doeme meid
da's veel te snel hé, dat ge daar terug zijt..., maar ik heb gisteren voor u meegenoten van het zonneke buiten hoor!
hoop dat ze snel de 'boosdoener' vinden en er ook iets (meer) aan kunnen doen dan alleen met morfine bestrijden...?!
en dat je weer snel naar huis kan, om van 'gewone dingen' te genieten!!!
ik duim... (amai, die zien af de laatste tijd!)
liefs
tricky
Dat wordt een nieuw fenomeen : lange, dikke en gespierde duimen
:-)
Een reactie posten