Het gaat goed met me. En toch ook weer wat minder.
Al bij al kan ik de pijn goed onder controle houden. De vermoeidheid komt weer wat vlugger, maar dat zal ook wel door het weer komen denk ik.
We kregen pas het zalige nieuws dat alles wat stabiel is gebleven, maar tegelijk begin ik toch wat meer te sukkelen. Eten lukt zo goed als niet, of het zijn muizenhapjes. En de extra morfinepilletjes hou ik toch wat dichter bij me dan tot nu nodig was.
En dat zorgt ervoor dat ik weer eens werd wakkergeschud. Ik ga sterven.
Ik ben totaal niet neerslachtig, depressief of wat dan ook. Maar ik sta opnieuw meer stil bij de dingen.
Wat wil ik nog allemaal doen? Welke herinneringen wil ik achterlaten op deze aardbol? Hoe kan ik iedereen laten weten dat ik ze zooooooo graag zie, zonder telkens het gevoel te hebben dat ik afscheid neem.
Want daarvoor vind ik het nog te vroeg, ik wil nu nog geen afscheid nemen.
Maar tegelijkertijd wil ik ook niet aan het einde van mijn Latijn zijn en beseffen dat ik zoveel dingen te lang heb uitgesteld.
Dus, om even samen te vatten, mijn darmen hebben ervoor gezorgd dat ik NIETS meer uitstel ;-)
Moet ik ze toch nog bedanken ?!
7 opmerkingen:
Ik weet echt niet wat ik hier moet zeggen....Ik neem ook morfine maar als ik val in het niets als ik jouw verhaal lees...
Lieve groetjes
Da's natuurlijk het dubbele aan jouw verhaal... Het is inderdaad veel te vroeg en toch krijg je ergens nog de kans om sommige dingen die je anders misschien zou uitstellen zo snel mogelijk of zelfs meteen te doen.
Er zijn stokoude mensen voor wie het allemaal veel te lang duurt. Er zijn ook mensen van de derde leeftijd die uit het leven verdwenen net op het ogenblik dat ze eindelijk eens hun plannen wilden verwezenlijken. Dan zijn er zijn er die jonger zijn en in één klap sterven, die de kans niet kregen afscheid te nemen.
Als we daar rekening mee houden, is het kwestie van te denken aan later, maar nu te leven en vooral mooie herinneringen na te laten.
NIETS meer uitstellen meid, gewoon doen wat je wil doen... NU! voor jou geldt nu nog meer dan anders en voor anderen: stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kan doen...
en wat depressie of neerslachtigheid betreft: stuur die maar weer wandelen als ze langskomen... daar heb je nu effe GEEN TIJD voor...
dikke knuffel!
tricky
Vreemd gevoel is het hé. Je niet 100% voelen, weten wat er komt en toch tegen 500% willen leven.
Doe wat je denkt dat je moet doen. Waar jij je goed bij voelt. Dat is het belangrijkste.
Knuf
meidje..ik kan alleen maar bewondering voor je hebben.. voor je liefde voor alles en iedereen.. vertrouwen is een keywoord, maar soms ben je daar al aan voorbij..
elke keer afscheid nemen, is steeds een beetje sterven hè.. het weer is er ook wel naar om wat depri te zijn .. maar weet je Mieke.. we zijn mensen.. dus we blijven hopen op een wonder.. ik hoop ook voor jou..
enne ... fijn dat je spontaan honger krijgt als je mijn blogje leest.. virtueel eten dus..
grts
frieke
Lieve Mieke,
Als er 1 ding is waarom ik jou bewonder, dan is het wel dat jij niet in je zoektocht naar morgen de dag van vandaag ongemerkt voorbij laat gaan! Hou dat vast meisje, en geniet van de kleine dingen die het leven de moeite waard maken. Ik hoop dat de pijn af zal nemen, en dat het je dag vandaag niet vergalt.
Ik denk aan je en de jouwen!
Liefs, Leintje
Helaba
met een iets minder zeer keeltje (lang leve de antibiotica!) kom ik je vandaag een dikke kus geven, gewoon omdat ik blij ben dat ik je heb leren kennen en omdat ik je dat even wil laten weten...
geniet jij maar van al die lieve mensen om je heen...
tricky
Een reactie posten