Vermoeidheid, rust en actie

Ik voel me al iets beter, maar de bronchitis hangt nog in mijn lijf.
Of is het de antibiotica, hoestsiroop en alle andere middeltjes die ervoor zorgen dat ik me zo belabberd voel? Eén geluk, ik heb geen koorts meer. En da's toch héééél belangrijk. Ik wist vroeger niet dat koorts je zo ziek kan maken. Ik voelde me als een lappenpopje, je weet wel, zo eentje waarvan de armpjes en beentjes maar met één dun draadje vastgenaaid werden aan het superzachte lijfje.

Nu, terwijl ik hier zit als een iets steviger lappenpopje, wil ik eventjes uitleggen hoe ik een regelmaat vind tussen rust en actie. Vooral dan voor de eventuele lotgenootjes die dit blogje zouden hebben ontdekt.
Eigenlijk komt het maar op één iets neer: LUISTER NAAR JE LICHAAM.
Ik moet het toegeven, ook van mij heeft het een tweetal maanden geduurd eer ik begreep wat mijn lichaam mij wou duidelijk maken. Met andere woorden was ik telkens dat tikje te ver gegaan in mijn activiteiten en was ik bijgevolg twee dagen buiten strijd.
En net dat doet je luisteren naar je lijf, want als je een karakter als het mijne hebt, dan heb je geen zin om twee dagen op je 'luie' krent te zitten.

Als ik me goed voel, dan begin ik er gewoon aan. En net voordat mijn lichaam het begint op te geven, zorg ik dat ik mij al genesteld heb. Aan tafel de krant lezen met een kopje koffie, in de zetel een half uurtje naar één of ander feuilletonnetje kijken, even het volgende hoofdstuk uit mijn spannende lectuur lezen, noem maar op.
Als ik mij nestel en goed uitgerust wil raken, dan lukt dat enkel hiermee.
Van slapen word ik nog meer moe dan ik anders soms al ben. En jammer genoeg helpt het me ook niet om dan 's nachts een goede nachtrust te hebben.
Maar als ik tijdens dat half uurtje rust zit te kletsen, of te naaien, of speel met de hondjes, dan heb ik er niets aan. Dan word ik nog meer uitgeput dan voordien.
En zo werkt het bij mij. Ok, ik doe drie dagen over iets waar ik vroeger drie uur voor nodig had. Maar daar trek ik mij nikske van aan. Zo is het nu eenmaal.
Het feit dat ik alles nog kan doen, al is het winkelen, uitgaan, poetsen, strijken, ... Dát geeft me rust in mijn hoofd, en zo voel ik me lekker in mijn vel.

Baai de weei, soms blijkt dat de omgeving het véééél beter weet dan jijzelf. En dan blijkt volgens hen dat je je ziek voelt omdat je veel te actief bent geweest.
Ten eerste: ze bedoelen het goed!! Reken de mensen daar alsjeblief niet voor af.
Ten tweede: wees gelukkig dat ze niet beter weten. Da's teken dat ze geen ervaring hebben met K. Goed toch ?!

En aan mijn omgeving? Mensjes, bedankt voor jullie bezorgdheid! Ik apprecieer het immens en vind het heel lief van jullie. Maar, hihihi, jullie hebben er totaaaal geen verstand van!

Zo, en terwijl hier nu niemand in de buurt is om op mijn vingers te tikken, begin ik vlug aan mijn uurtje actie.