Pff, moe moe moe.
De obstructie was gisterenmorgen weg. Toen mijn mama belde om te horen hoe het met me was, was alles okido. Ik heb me lekker in bad genesteld met wat kaarsjes en een lekkere eucalyptusolie (in de hoop dat mijn verkoudheid hiermee de benen neemt).
En toen begon het. Ik ben beginnen wenen, voelde mezelf nogal hulpeloos. En tegen de tijd dat ik uit bad kwam, voelde ik me misselijk en kreeg ik weer allerhande toiletperikelen.
De rest van de dag heb ik in de zetel doorgebracht.
Mijn schat van een huisarts belde me gisterenavond nog om te horen hoe het met me was. Eigenlijk is het wel goed dat ik me zo belabberd voel, want het is teken dat mijn obstructie opgelost wordt. Maar het feit dat ik opnieuw een hele dag kwijt ben aan kronkelen in de zetel en slapen begint me toch serieus te ergeren.
Vandaag is al iets beter, maar ik durf niet te luid juichen, aangezien het gisteren ook pas rond 10u begon.

Nee hoor mensjes, ik laat de moed niet zakken. Maar aangezien ik de laatste zes weken maar zo'n viertal dagen in optimale vorm was, begin ik het toch wat moe te worden.
En nu heb ik dus gewoon nood aan mij herpakken, tijd nemen voor mijn kindjes en mijn ventje en er alles aan doen dat mijn lichaam weer met me mee wil!
Nee hoor, ik word niet asociaal. Maar wachten jullie nog eventjes met mij te overrompelen met telefoontjes? Ik voel dat ik nu echt eventjes tijd nodig heb voor mezelf.

Ondertussen wil ik jullie wel aan het werk zetten, hihi.
Een tijd terug stond er een artikel in de krant betreffende DCA. Je kan dit terugvinden op de site van Het Laatste Nieuws.
Ik ben mijn onderzoek begonnen en zoek nu zoveel positieve als negatieve berichten over het experimentele gebruik van DCA.

DCA (dichlooracetaat) zou de onsterfelijkheid van kankercellen uitschakelen, waardoor de ziekte behandeld kan worden. Doordat het medicijn enkel aangetaste cellen zou aanvallen, en geen gezonde, is DCA veilig te gebruiken.
Het medicijn kan wel bijwerkingen hebben als pijnsteken, duizeligheid en het verlies van balans.

Tja, die bijwerkingen kennen we al, dus daarvoor zou ik het niet moeten laten.
Maar nu vraag ik me dus af of ik het risico zou nemen om dit te testen. Ok, ergens is mijn eerste bemerking van: wat heb ik nog te verliezen? Maar aan de andere kant is mijn tumor nu toch stabiel gebleven, dus laat ik het dan niet beter met rust?

Ik vraag zeker niet dat jullie een beslissing nemen in mijn plaats, maar mochten jullie nog info hebben, zouden jullie die doorsturen?

Een dikke merci, een nog veel dikkere knuffel, en als ik er weer helemaal bovenop ben, dan vind je hier zeker mijn glimlach terug.