Het ging een aantal dagen heel goed met me!
En eigenlijk gaat het nog goed met me hoor. Maar ...

Ik had mijn cortisonepomp stopgezet, en het voelde allemaal goed!
Geen obstructies, geen pijn, niets.
Of toch wel: een hyperactieve Mieke ! Ik had me het laatste anderhalf jaar niet zo goed gevoeld.

Tot eergisteren. Ik kreeg verschrikkelijk veel pijn in mijn linkerborst. Weer iets aan mijn longen? Of is het nu mijn borst zelf? Maar met wat extra morfine was de pijn wel te verdragen. Het vreemde was dat ik niet moest hoesten, dus die longen zullen wel zuiver zijn (volgens een roker, hihihi).
Maar het ergste was wel vanmorgen. Ik wilde mijn benen strekken in bed, maar Hector lag aan mijn voeten.
Ik voelde dat ik de kracht niet had om hem weg te duwen, dus trok ik mijn benen op.
Met het gevolg dat ik om vijf uur wakker werd, huilend van de pijn. Mijn benen voelden alsof er een vrachtwagen over was gereden.
Ik deed er een kwartier over om mij uit bed te duwen en naar de keuken te gaan om morfine te nemen.
En dan opnieuw vijf minuten om tot in de zetel te geraken.
De pijn was niet normaal. Ook niet menselijk.
Maar de morfine begon na een tijdje te werken. En als je zoveel pijn hebt, dan word je sowieso moe en voel je alles minder.

Na een telefoontje met Marieke blijkt dat alles werd afgesnoerd toen ik mijn benen optrok vannacht. Vermoedelijk is dat ook de pijn die ik had aan mijn linkerborst.
Mijn uitzaaiingen vallen me lastig, maar we gaan het ons niet aantrekken!
Het enige is wel dat ik nu weer een serieuze boost cortisone heb. Marieke denkt dat ik niet meer zonder cortisone zal kunnen.

De pijn is over, en we hebben nog wat kunnen slapen in de zetel, dus we kunnen er weer tegen voor de rest van de dag.
Want vandaag is het feest !
Morgen wordt Balder 7 jaar, en dus vieren we dat vandaag met een heleboel kindjes.
Lekkere pannenkoeken smullen en vanavond met de familie spaghetti bolognaise eten.

Geniet nog van jullie ZONdag