Ik heb vannacht geslapen als een roosje.
Momenteel heb ik geen pijn, maar de ongemakken blijven.
Nee dus, obstructie nog niet verdwenen.
Woensdag heb ik een date met de oncologe. Na de scan zullen de dokters, specialisten en chirurgen kijken of en hoe ze me van die obstructies kunnen verlossen. En liefst op een manier dat ik nog mag en kan eten, want anders is er ook niet veel leuks aan.
Mijn oncologe vroeg me of ik niet moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Nee hoor, is toch mijn idee.
Ik lig hier languit in de zetel naar nog maar een dvd te kijken. Ik hou me rustig, maar het geeft me een goed gevoel dat indien mijn obstructie wat vermindert, ik toch op mijn gemak wat klusjes in huis kan doen.
En misschien lukt dat de hele week niet, maar het idee alleen al houdt mijn koppige karakter wat in toom.

En nu? Vingers kruisen en hopen dat ze in de loop van deze week een oplossing kunnen vinden.
Een eventuele operatie maakt me nerveus, maar het vooruitzicht om na een tijd verlost te zijn van mijn darmperikelen maakt mij veel nieuwsgieriger en benieuwder.