Zoals jullie al konden vermoeden en ook al een beetje hier konden lezen, gaat het niet zo goed met me sinds ik in het ziekenhuis lig. Om maar niet te zeggen: het gaat slecht.
De operatie vrijdag, het aanleggen van een colostoma, is goed verlopen. En ondertussen weten we ook zeker dat ik de juiste beslissing nam om deze operatie te laten doorgaan. Ofwel was het nu, ofwel was het binnen hier en enige tijd een spoedoperatie geweest, die sowieso nodig was omdat een obstructie van de dikke darm fataal kan zijn.
Dat stelt me gerust, want de laatste dagen liep ik rond met een spijtgevoel. Want sinds ik hier ben heb ik geen enkel pijnvrij moment meer. Op een schaal van 10 schommelt het tussen een 6 en een 10 op 10.
Tot nu, momenteel heb ik maar een pijntje van zo'n 2 op 10, dus da's een hele opluchting.

Er is hier al een heleboel verkeerd gelopen. Voor een groot stuk door menselijke fouten. Maar de gevolgen van deze fouten waren heel wat minder menselijk.
Ik wil niet teveel in detail treden, omdat ik de laatste dagen in de vergeetput wil duwen. Het was zwaar, emotioneel onmogelijk en heel erg mensonterend.
Maar nu hebben ze contact opgenomen met de pijnkliniek en straks komt de dokter langs om te zien wat er kan gebeuren, zodat ik opnieuw 0 of 1 op 10 krijg.
Hihi, en vroeger altijd een strevertje om zoveel mogelijk punten te hebben.

Daarnet kwam mijn oncologe langs, en die heeft op haar gemak het probleem dat er nu is uitgelegd (chirurgen hebben hiervoor ofwel geen tijd, zijn te arrogant of vinden het misschien gewoon niet belangrijk om een woordje uitleg te geven).
De obstructies op mijn dikke darm zijn opgelost via de stoma en zijn nu dus ook niet meer levensbedreigend (oef, toch even een geruststelling).
Maar het probleem heeft zich nu verlegd naar de dunne darm. We wisten dat dit ooit zou komen, maar hadden gehoopt dat het toch nog een paar maanden zou duren voor het zover zou zijn.
Het komt er eigenlijk op neer dat mijn dunne darmen zich rond de uitzaaiingen op mijn buikvlies draaien.
Dit is niet levensbedreigend, maar zorgt voor helse pijnen en maakt dat ik dus nog steeds niet kan eten.
De dokter zou me nu graag nog een tijdje in het ziekenhuis houden, in de hoop dat de obstructie vlug verdwijnt. Maar mocht dit niet gebeuren, dan mag ik naar huis (waar ik momenteel véél liever zou zijn) en zouden ze voeding toedienen via een port-a-cath. Die heb ik niet, maar blijkbaar houdt het niet zoveel in om dit te plaatsen.

Ik moet alles nog even laten bezinken, want het zijn plots heel wat aanpassingen op immens korte tijd. En voor mij ook een grote stap achteruit. Dus nu moet ik weer eventjes mijn nieuwe ik ontdekken en wat beter leren kennen.

Bedankt voor de lieve berichtjes en kaartjes.
Sorry als ik niet altijd antwoord op berichtjes, smsjes of telefoontjes, maar mijn hoofd zit momenteel soms wat te vol.
Ik maak dit zeker nog allemaal weer goed.