Waar ligt de grens tussen pessimisme en realisme? De reacties van een aantal mensen deden me aan mezelf twijfelen de laatste dagen.
Ik geloof er rotsvast in dat ik geen pessimiste ben. Meestal ben ik zelfs heel erg optimistisch ingesteld. Maar nu vind ik geen steun meer in optimisme.
Natuurlijk hoop ik dat ze in Gent misschien nog een behandeling vinden en dat ik binnen hier en enige tijd volledig genezen ben.
Maar wat als ze niets vinden? Want dat is momenteel toch het geval, op dit ogenblik hebben ze geen behandeling voor handen.
Waarom denken de mensen dat ik dan steun vind in optimisme?
Ik voel me nu beter bij het 'aanvaarden' van mijn situatie. Gelukkig zijn, genieten van alles en iedereen rondom mij, verder gaan met mijn leven, hoe kort het misschien ook maar zal duren.
Dit betekent niet dat ik geen hoop heb. Natuurlijk heb ik hoop, dat heeft ieder mens toch?
Maar ik ben bang dat als ik mij nu vastklamp aan dat sprankeltje hoop, dat ik des te dieper zou vallen als ze me plots zeggen: 'we vinden geen behandeling'.

Misschien reageren de mensen zo hoopvol tegen me om hun eigen verwerkingsproces wat te verzachten.
Maar hoe moeilijk dit ook voor me is, hier heb ik geen steun aan.
Ga liever een kop koffie drinken met mij op een terrasje terwijl je praat over je kindjes.
Neem me liever een middagje mee shoppen, terwijl we keuvelen over de laatste nieuwe mode.
Kom me liever toedekken als ik het wat moeilijk krijg.

Want ik kan het niet aan om telkens te moeten duidelijk maken dat het op dit ogenblik allemaal niet zo positief is.
Ik wil nog over mijn gevoelens praten, tuurlijk, heb ik altijd al gedaan.
Maar moet ik asjeblief hetzelfde deprimerende verhaal geen honderd maal meer herhalen?

Tot ze eventueel een behandeling uitvinden ben ik op dit moment aan het sterven.
Hoe, wanneer, waar, ... zijn allemaal vragen waar ook ik het antwoord niet op weet.
Maar ga mij en mijn gevoelens asjeblieft niet uit de weg, want daar heb ik het het moeilijkst mee.