Confrontatie met de waarheid

Dit wordt een confrontatie. Ik laat het liever weten voor dezen die dit niet willen.

We lopen wat verloren de laatste dagen. Normaalgezien waren we nu op een boerderij in Frankrijk, aan het genieten van de kindjes en de hondjes. Totaal relaxed, puur genot!
In plaats daarvan zit ik zwaar onder de medicatie en loop ik meer moe rond dan wakker.
Als verrassing kwam ik gisteren thuis met reisboeken van dichtbij-vakanties. Ik had afgesproken met het reisbureau dat ik 's avonds voor 18u30 zou terugkeren, en dan garandeerden zij me dat we met ons gezinnetje vanmorgen nog zouden kunnen vertrekken voor een vijfdaagse. Wegens omstandigheden is dit opnieuw niet kunnen doorgaan.

Dat was voor mij de druppel

Vandaag reden we langs een mobilhomezaak. Mijn droom, rondreizen met een mobilhome. Elk weekend wel ergens naartoe met mijn ventje, in de zomer een weekje weg met de kindjes.
Gekeken op de website van Ikea, op zoek naar leuke meubeltjes voor de kindjes. We hebben nu toch beslist dat ze beter apart slapen.
Vannamiddag op weg naar huis kwamen we langs een plantenzaak. Ik zag prachtige lavendel staan. Deed me denken aan hoe we de tuin nu zullen inrichten.
Eergisteren scheurde ik nog een artikel uit de krant. Ik heb altijd al een zwembad willen hebben, maar vond nu heel leuke info over zwemvijvers.
Telkens ik ergens langskom, kijk ik naar de gevels van de huizen rondom mij. Ik ben op zoek naar het ideale kleur om ons huis nog mooier te maken.
In stad, op tv, bij de buren van mijn broer, overal kom ik mopshondjes tegen. Ik ben verslaafd aan mopshondjes en wil later zeker weer een 'James' in huis halen.

Ik ben aan het sterven. Wanneer het zal gebeuren, kan niemand me zeggen. Dat het gebeurt, en sowieso veel te vroeg, dat kunnen ze me blijkbaar allemaal bevestigen.
Hoe? Zal ik zoveel mogelijk kunnen genieten tot de laatste dag? Of begin ik nu beetje per beetje af te takelen tot ik uiteindelijk na weken in het ziekenhuis mijn laatste zucht slaak?
Ben ik hier volgend jaar nog om te genieten van de eerste communie van mijn oudste zoon?
Kan ik dit jaar met Kerstmis de hele familie nog uitnodigen om gezellig samen te vieren?
Wordt dit dan mijn laatste Kerst?
Kan ik nog op reis met mijn ventje?
Krijg ik nog de tijd om uren aan een stuk met Tristan te zitten kletsen over de meisjes waar hij een oogje op heeft?
Mag ik tot mijn laatste uren buiten zitten genieten van de tuin die ondertussen in bloei staat, de struiken die eindelijk de juiste hoogte hebben en het gras dat ik na veel zoeken eindelijk groen kreeg?

Ik genoot, en ik zal verder genieten, van elk moment dat ik heb. Maar soms wordt het moeilijk om beslissingen te nemen, niet wetend of ik nog de tijd krijg om ervan te genieten.
Mijn ziekte legt beperkingen op, waar ik meestal goed mee om kan gaan. Maar als het dan toch zeker is dat ik hier niet oneindig mag rondlopen, mag ik dan asjeblief nog uren aan een stuk gaan wandelen met mijn hond? Ik wil uitgebreid gaan eten met mijn ventje en achteraf Sambuka drinken tot we omvallen en dansen tot onze voeten gevoelloos worden. Arm in arm met mijn mama gaan winkelen in Gent, zonder achter centen te moeten kijken, want ik verdien hopen geld met mijn zaak. En dan een pannenkoek gaan eten in de brasserie op de hoek van de Veldstraat. Ik wil elke avond de tafel mooi gedekt hebben en een heerlijke maaltijd bereid hebben tegen dat iedereen thuiskomt van werk en school, zonder dat ik achteraf als een blok in slaap val.

Ik genoot, en ik zal verder genieten, maar die verd**** K maakt het mij niet gemakkelijk