De grootste storm is voorbij. De obstructie is volgens mij nog niet helemaal weg, maar de pijn is draaglijk en gisteren ben ik zelfs weer wat stout geweest, hihi.
Nee, gisteren heb ik lekker gegeten. Mij er even niets van aantrekken of het mag of niet, kan of niet. Een lekker stokbroodje met préparé en mayonaise. Lekker vettig, lekker ongezond. Alhoewel, overleven op yoghurt is volgens mij dat tikkeltje ongezonder??
Mijn morfinepleisters zijn verdubbeld, maar eigenlijk valt dat nog goed mee hoor. De meeste mensen starten op die dosis, ik heb eerst een maand wat minder gekregen. Het enige grote nadeel is dat ik er helemaal van in uitslag kom. Dus dat wordt nog even zoeken.
De moraal is momenteel eventjes helemaal zoek. Als je in het ziekenhuis ligt voel je je duizend man sterk. Als je thuis bent, merk je dat je die duizend man toch ver moet zoeken.
Ben nog altijd vree content dat ik thuis ben, begrijp me niet verkeerd. Maar de confrontatie met de wereld die verder ronddraait is natuurlijk ietsje groter.
Ik voel me wat verloren en voel mezelf soms wat nutteloos. Ik moet mijn draai gewoon weer even opnieuw zoeken. Wat kan ik nog? Wat wil ik nog? Wat ik nog allemaal wil is me wel duidelijk, maar meestal vloekt dit met wat ik nog kan.
Dus eventjes wat tijd nemen om mezelf te herontdekken...