Ik had een logeetje de afgelopen twee dagen. Onze Tricky was overgevlogen uit Leuven om Dadizele onveilig te maken.
Ik voelde me opnieuw alsof ik een jaar of 10 oud was. Je weet wel, als er een vriendinnetje van de klas kwam logeren.
Ja, het was echt gezellig. Alles mag, niets moet. Lekker lui languit in de zetel liggen kijken naar 'Six Feet Under' om dan even later de winkelstraat in Roeselare af te schuimen op zoek naar een mooi juweeltje.
Het klikt tussen Tricky en ik. Elkaar leren kennen via het wereldwijde web, en toch het gevoel hebben dat ze een jeugdvriendin is. Zelfs mét overnachting hadden we te weinig tijd om alles te kunnen vertellen aan elkaar. Ik had het gevoel toen ze gisteren terug naar het Leuvense vertrok, dat we nog veeeeeel te weinig hadden gekletst en getetterd.
Ik kan altijd met iedereen goed babbelen over mijn ziek zijn (en over andere onbenulligheden natuurlijk ook). Maar het is toch anders om erover te praten met een lotgenootje. Zij heeft ook de behandeling meegemaakt, ze weet welk effect het heeft op je lichaam, ze weet welk effect het heeft op je persoonlijkheid. En zeker aangezien Tricky's k in dezelfde contreien lastig deed als de mijne.
Maar goed nieuws voor Tricky, ze is 'in remissie'. Laat ons allemaal duimen dat het zo mag blijven! En die niertjes, meid, kick some ***!!! Als ze een beetje luisteren naar hun baasje, met zo'n karakter, dan gaan ze ook wel ooit weer meewerken!
Het was echt gezellig en zeker voor herhaling vatbaar. Ik genoot ervan om een logeetje over de vloer te hebben. Iemand die ik eens kon proberen te verwennen, al is het maar met een kaarsje bij het bad. Iemand over de vloer hebben die mijn wartaal begrijpt. Iemand als Tricky in haar pyjamaatje zien rondcrossen, op de hol voor de hondjes. Ik voelde me echt weer een tiener.

Tricky, dit gaan we opnieuw doen !!!