Sinds gisteren heb ik nu een cortisonepompje om de obstructies tegen te gaan.
Maar blijkbaar heb ik een slecht karma als het neerkomt op pompjes. Gisterenavond ging het pompje al niet meer. Dus is Didier om 22u30 naar de autostrade gereden achter nieuwe batterijen. Oef, ik kon gerust gaan slapen en had nog een bolus kunnen geven.
Maar toen ik vanmorgen opstond zag ik dat er niets was veranderd aan de spuit. Nee hoor, het lichtje van de pomp brandde niet en toen ik wou bolussen lukte dat ook niet. Opnieuw bellen naar Betty van de Mantel.
Maar nu zijn we vertrokken, hopelijk, ik kreeg vanmorgen een nieuw pompje.

De obstructie is beetje per beetje aan het verdwijnen en pijn heb ik niet. Dus dat ziet er naar uit dat we een leuke kerstvakantie zullen hebben.

Het enige probleem dat ik nu nog moet aanpakken is het knuffelgedoe tussen Didier en ik.
Ik heb in elke schouder iets zitten, waardoor een dikke pakkerd moeilijk gaat. En zelf heb ik het soms wat moeilijk met mijn stoma, die zit ook wat in de weg.
Dus vannamiddag zet ik mij ne keer op mijn gemak om te denken hoe ik Didier kan platknuffelen zonder dat al mijn attributen in de weg zitten.
(Baai de weei: mijn nieuwe koosnaampje is Robocop, met al die kabeltjes)