BEREGOED NIEUWS!!!

Ja, spring samen met mij een gat in de lucht: ik heb een dubbele longontsteking !
Even anders formuleren, zodat er wat meer logica in zit...
Spring samen met mij een gat in de lucht: ik heb geen uitzaaiingen !

Joepie ! Met antibioticia, rondlopen met een mondmasker en om te beginnen een weekje binnen blijven, genees ik weer en zal die verschrikkelijke pijn verdwijnen.
Zalig toch...

EN ZO DUBIEUS

Dus wat is het eerste dat ik doe als de dokter me zegt dat ik geen uitzaaiingen heb? Beginnen huilen omdat het me emotioneel teveel wordt.

Zaterdag was ik opgestaan met onmenselijke pijn en ongemakken aan mijn linkerlong. Marieke kwam me onderzoeken en hoorde helemaal niets van infectie. Helemaal niets.
Dus besef je dat het uitzaaiingen zullen zijn, dat is de enige optie. (Hoe kan een mens nu een dubbele longontsteking doen zonder er symptomen van te tonen. Ik heb nog steeds geen koorts en moet sinds twee dagen amper wat kuchen.)
Ik zei de laatste tijd dat ik nog drie tot vijf jaar zou leven, aangezien alles zo goed gaat met mij. Misschien blijft alles weer wat stabiel.
Maar toen ik zaterdag het nieuws kreeg van de uitzaaiingen, maakte ik de klik dat die jaren zouden veranderen naar drie tot vijf maanden. Is dat hard? Ja, maar het was op zaterdag de realiteit. Dus ook al werd ik niet depressief of huilerig, ik paste mijn ingesteldheid aan.
Al nadenken welke dingen ik echt wel eerst wil doen, regelen, organiseren, ...
Ik had me de afgelopen drie dagen emotioneel ingesteld dat mijn leven nog maar een aantal maanden zou meegaan.

En dan zegt de radioloog lekker droog weg: 'mevrouwtje, u hebt een zware dubbele longontsteking.'
'En kunt u de uitzaaiingen ook zien, mijnheer?'
'Oh, er zijn geen uitzaaiingen. Komt u binnen twee weken terug na de behandeling? Dan kunnen we controleren of het allemaal mooi geneest.'
Ja, op dat moment springen de tranen in mijn ogen. Normaal gezien zou dat van blijdschap moeten zijn, maar mij werd het even te veel.
Ik wachtte tot ik terug in de auto zat en heb een uur aan een stuk geweend.
De laatste drie dagen, dat was pas een emotionele roller-coaster !
Maar na een uurtje heeft Didier een flesje champagne koud gezet om het goede nieuws te vieren.
Al bij al is mijn leven blijkbaar weer wat verlengd hé, joepie !
Alleen was het even heel moeilijk om tot het besef te komen dat ik drie dagen had rondgelopen met het idee dat het einde naderde.

En het doet Marieke en mezelf ook wel even boos kijken naar mijn longen. Een gevaarlijke dubbele longontsteking krijgen, zonder enige waarschuwing. Foei !

Maar nu verhoog ik weer even mijn cortisone tegen de ontsteking, neem ik zware antibiotica, draag ik een mondmasker als er iemand bij me is, blijf ik om te beginnen een weekje binnen en hou ik mijn borstkas lekker warm.

Gisterenavond kreeg ik de eerste keer lymfedrainage van mijn gelaat (zaaaalig) en kwamen de verpleegster mijn pac spoelen. Na een uurtje huilen en de rest van de dag boodschappen doen en strijken, viel ik ter plekke in de zetel in slaap. Dus de fles bubbeltjes ligt koud in de koelkast.
Vanavond is ook nog tijd om het 'goede' nieuws van de longontsteking te vieren. En normaal geen alcohol als je medicatie neemt, maar Marieke had er alle begrip voor. We zullen de fles wel niet in één keer uitdrinken, dus ...

DUS MENSJES, JUICH MET ONS MEE, VIER MET ONS MEE, EN VERGEET MIJN VORIG BERICHTJE ! (Dat is dan misschien voor binnen hier en tien jaar ;-D )

nog ietske, Didier en ik staan vandaag in de Story. Ik vind het een toffe foto...