alweer een maand voorbij ....
het is voor mij een slechte avond ... en het zijn slechts mensen die heel dicht stonden die me nu zo'n pijn kunnen doen... stonden is verleden tijd, die mensen ook
Op zo'n momenten mis ik mijn mieke dubbel zoveel ... ik mis haar schouder om op uit te huilen, ik mis haar sussende woorden, ik mis haar manier om over iets pijnlijk te praten, ik mis haar andere kijk op de dingen ...
ik besef nog maar eens dat ik niet meer kan vliegen.
En ik heb echt geen zin in : mieke steunt je, mieke zal je helpen en mieke is nog bij je ...
ik wil mijn hoofd op haar schoot leggen en getroost worden
ik heb net nog eens gekeken naar hart voor mekaar (danke nancy) ... haar stem nog eens horen, haar oogjes nog eens zien fonkelen, haar lachje. ik heb nog steeds een hart voor haar ....
morgen toch proberen terug te lachen met shannon, met mijn ma en broer en de vrienden die me toch steunen...
Of zoals mijn keppetje zei : morgen terug fris en monster
Didier
14 opmerkingen:
En ze had voor 100% gelijk!
Trouwens: er zullen ongetwijfeld veel mensen zijn die dicht bij je staan en je geen pijn doen. Zo'n mensen moet je koesteren. Zo'n mensen begrijpen je pijn misschien niet volledig maar dat hoeft ook niet. Zo lang ze er maar zijn.
Het beste, Didier!
Slaapwel
Elke
Probeer, ondanks je verdriet, niet alles te zwart-wit te zien...je staat minder alleen dan je zelf vaak denkt, en verdriet is geen juiste raadgever...
Verdriet verlamt, kwetst en scheurt je in stukken...maar verdriet drijft mensen ook uit elkaar. Laat ons mild zijn voor elkaar...en dingen vanuit verschillende hoeken zien...we zijn allemaal mensen, en we staan allemaal alleen, ook al zouden we dat liever anders willen zien, en geloven.
Wanneer ik mij gekwetst voel, probeer ik mildheid in mezelf te vinden...en ik wil wel altijd blijven geloven dat mensen niet bewust elkaar pijn willen doen. Wanneer we allemaal zouden geloven in de boosaardigheid van de ander, dan zou er niet veel Leven meer overblijven, toch.
Dat we boos zijn is maar normaal, Mieke was gewoon te jong om te gaan!
Maar we zijn niet alleen boos: we zijn vooral kleine, gekwetste vogeltjes die het liefste in een klein hoekje zouden willen wegkruipen.
Wanneer ik op het kerkhof rondwandel en om me heen kijk, besef ik hoeveel mensen ons al voor zijn gegaan met die gevoelens. Hoeveel mensen voelen pijn, verdriet en eenzaamheid? En hoeveel mensen willen om zich heen schoppen voor al het onrecht dat hen is aangedaan?
Op zo'n moment moeten we menselijkheid bovenaan zetten....verdriet en boosheid recht in het gezicht kijken en gewoon aanvaarden dat ze er zijn, zonder daarvoor een zondebok te zoeken!
Ooit las ik deze .. net opgezocht want waar stond dat weer, maar ik had het juist onthouden :
vele woorden hangen als een sluier rond die ene zin, maar kunnen die ene zin niet verbergen...
Didier
Dag Mieke,
Inderdaad,de tijd vliegt,...de vakantie is al bijna weer om en alles gaat zijn gewone gangetje,werken,vroeg opstaan,...alles draait verder en dat moet soms voor je ventje heel zwaar zijn,zo zonder zijn dekseltje...
En het is nog veel te vroeg om de scherpe kanten van het verdriet niet te zien,nee,je hebt een te grote leegte in zijn leven achtergelaten.Maar hij staat niet alleen Mieke,we zijn er allemaal om die zwarte dagen wat op te fleuren,maar de woorden die hij soms nodig heeft die kon jij hem enkel toefluisteren.
Mieke, slaag vannacht is even je vleugels om hem heen,want hij heeft het nu even nodig!Groetjes,Elke uit Vilvoorde en ik kom weldra naar je plaatsje..
Een virtuele knuffel voor jou Didier
Didier,
ik krijg kippenvel van je woorden, en kan je enkel maar een virtuele knuffel sturen...
Dus bij deze een dikke, dikke knuff van ons allemaal.
Tamara en co.
hey man, heb gisteren aan jullie allemaal gedacht... en vooral aan mieke! omdat jij erover begon heb ik ook nog eens naar de opname van hart voor mekaar gekeken, en ook weer traantjes hier of course... maar ook genoten van haar twinkeloogjes en haar enthousiasme...
ik wacht op het adres van het kamp van Shannon hé!
liefs en knuffels
tricky
Dag Didier,
Ik denk dat ik het wel snap waar het om gaat. Misschien hé. Hou je goed en geniet van het leven! Ergernissen kosten alleen maar energie.
Je hebt een pracht van een dochter. Leven met wat je NU hebt, en niet achteruit kijken. Verleden is verleden, hoe hard dit ook "leest".
In ieder geval : life goes on. En wens je een heerlijk leven samen met jouw dochter.
Groetjes
Lieve Didier, na jouw woorden zo te lezen kan ik maar één ding bedenken : dit is échte liefde ! maar zo on-af .... morgen hopelijk één straaltje zon ook voor jou.... ik denk aan jullie ! Dikke knuff !!
Wees voor vandaag een beetje EXTRA voor haar kindjes,ze zullen mama missen op moederdag.
Groetjes voor een lieve man die Mieke zo mist,en ik begrijp dat heel goed.
Jee, ik hoop dat het ondertussen toch al een beetje beter gaat met jou. Het frustrerende is dat maar één iemand jouw verdriet pas echt helemaal zou kunnen doen verdwijnen en net dat kan niet. En het ontbreken van die steun, dat moet extra zwaar wegen. Maar mag ik hierbij een grammeke van jouw loden gevoel op mij nemen ? 't Is misschien niet veel, maar hopelijk helpt het toch.
Beste Didier,
Al bladerend door een stapel oude tijdschriften botste ik in Flair op het persoonlijk verhaal van je vrouw Mieke. Meteen was ik geraakt door het artikel, haar schrijfwijze, haar immens positieve ingesteldheid en het drama dat jullie als gezin moeten trotseren.... het leidde me naar deze blog.
Diep ontroerd las ik de vele reflecties van jullie en wens je bij deze oprecht heel veel sterkte toe. Dat de pijn op een dag iets minder snijdend mag zijn en haar gemis gekleurd wordt door warme herinneringen.
liefs, Sofie
Zoveel woorden maar zo weinig troost...
Ik ben niet een fantastisch schrijver maar des te meer een prater/gevoelsmens
Ik heb Mieke leren kennen door Hart voor mekaar en vanaf dan de blog gevolgd, de flair gelezen en dagelijks meegevoeld, meegeweend, meegejuicht tot ik enkel nog kon lezen door mijn tranen heen.
Ik ben blijven piepen op de blog en volg je afscheid die eigenlijk nooit een afscheid had mogen zijn.
Wil je mailen, praten, leren strijken, no matter what ... debrababe@hotmail.com
Ik kende noch haar noch jou persoonlijk en ik heb getwijfeld om te mailen maar toch...bij deze een tekst (gone away van the offspring) die (aangrijpend) kan verwoorden wat mensen voelen...
Maybe in another life
I could find you there
Pulled away before your time
I can't deal it's so unfair
And it feels
And it feels like
Heaven's so far away
And it feels
Yeah it feels like
The world has grown cold
Now that you"ve gone away
Leaving flowers on your grave
Show that I still care
But black roses and hail mary's
Can't bring back what's taken from me
I reach to the sky
And call out your name
And if I could trade
I would
And it feels
And it feels like
Heaven's so far away
And it stings
Yeah it stings now
The world is so cold
Now that you've gone away
No matter what, je laat maar iets weten.
Veel sterkte en af en toe ook een beetje zwakte gewenst!
Hallo Didier,
Ik kom op je weblog via de site van Esther Leeuw. Mijn moeder is vorige jaar januari overleden aan eierstokkanker: Marianne. Hoewel zij 'al' 64 was, is het voor mij nog elke dag een groot gemis. Gisteravond heb ik nog om haar gehuild, samen met mijn zus.
Toch kan ik me niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn. En voor je kinderen. Mieke was veel te jong. Het is gewoon oneerlijk. En het blijft nog zo lang onwerkelijk. Na anderhalf jaar kan ik nog steeds niet geloven dat ik mijn moeder NOOIT meer terug zal zien. Dat ze niet meer in mijn leven is.
Ik wens je veel sterkte. Ik zal je weblog in de gaten houden.
Liefs
Lauren
Een reactie posten