Ben reuzetrots op de mooie foto van ons samen op jullie instuif-avondje. Staat al netjes op mijn blogje, maar vond dat ie ook maar hier moest gaan verschijnen, nietwaar?
en hier istie dan!!!Loop de afgelopen dagen toch weer heel veel aan je te denken (doe ik anders ook wel, hoor;))
Zat vanavond, tijdens het naar huis rijden, plots te beseffen wat een vreemd fenomeen die kanker eigenlijk is. Het eerste ogenblik dat je hoort dat je ziek bent, lijkt alles plots even stil te staan. Nu, een negental weken later, met heel wat ups en downs, en een ferme dosis chemo meer, besef ik plots hoe ik "wen" aan de situatie. Nu ja...wennen...
Het is eerder een "gewoon doorgaan met het leven van alledag", ondanks alles. Voor jullie is dat natuurlijk een stuk minder van toepassing, maar als grote Zus???
Het werk loopt door, de kindjes vragen hun nodige zorg, boodschappen worden gedaan. En als er even een baalmoment aan mijn tenen komt knagen, dan probeer ik te relativeren: "We moeten afwachten, meer kunnen we niet".
Deze week komt het toch weer gewoon allemaal veel heftiger, een superspannende week! Dus, laat ik maar even aanschuiven bij de emoties van deze week...ik loop hier ook te stressen, te hopen, te wachten, te.....gewoon, omdat ik je heel graag zie!
En ja, lieve lezers van deze blog: dit wordt wereldwijd op het web gegooid! (hihi...kleine Zus...ge kunt me er ook gewoon weer afgooien, hè).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten