Ik amuseer me al de hele week! Terrasje doen, markten met een vriendin, auto kuisen in het zonnetje, winkelen, ... Gisteren moest ik het wel bekopen, want na vier dagen puur genieten had ik bijgevolg immens veel pijn gisteren en was ik toch wel een beetje oververmoeid.
De mensen hebben het beste met me voor als ze me zeggen dat ik wat vlugger moet rusten, maar ik denk dan weer: ik heb die dagen toch gehad hé! En met tussendoor een dutje lukte me dat ook wel.
Maandag namen ze dus bloed om te zien of de chemo aanpakt en had ik een gesprek met de genetisch specialist. Van dit onderzoek hebben we pas binnen 6 tot 8 maand uitslag, dus ik ga hier niet teveel over uitwijden.
En gisteren dan onder de scan. Ik voelde de emoties over me komen toen ik daar zo lag. De verplegers vol medeleven, maar ik lag daar toch maar hé.
Dus toen ik 's middags naar huis reed met koppijn, buikpijn en immens moe, dacht ik dat het emotioneel was. Vandaag krijg ik de uitslag van alle testen.
Maar nee hoor, mijn lichaam wil gewoon weer even niet mee. De typische toiletperikelen, de aanhoudende pijn in mijn buik (die me toch wat bang maakt) en nu zelfs ook hoofdpijn, waar ik nu toch al een aantal weken van gespaard werd.

Mama vroeg me gisteren wat voor mij goed nieuws zou zijn vandaag. Awel, gewoon horen dat de chemo werkt.
Of ze me nu volgende week opensnijden of eerst weer chemo geven doet er voor mij vandaag niet toe. Ik wil gewoon weten of al dat afzien de laatste weken toch tot iets heeft gediend.
Vannamiddag gaan we naar de specialisten. Eerst en vooral om het verdict te horen, maar sowieso ook weer met een heleboel vragen. Want hoe dichter de operatie komt, hoe meer we erover nadenken.

Duimen jullie mee vandaag?