Sinds gisteren heb ik steunkousen, en ik voel het verschil al!
Misschien ga ik in de toekomst nog vloeken omdat het jeukt of warm is of weet ik veel wat (mezelf kennende zàl ik in de toekomst nog vloeken). Maar nu geeft het zo'n goed gevoel dat ik al de rest er gezellig bij neem zulle.
Ondertussen draag ik al twee maanden een buikband en daar heb ik eigenlijk ook geen probleem mee, dus dat moet wel lukken.
Hihihi, ik ben een echte mummie aan het worden als ik het zo bedenk. Volledig ingezwachteld.
Zou ik mijn gezicht ook kunnen inzwachtelen om die blaaskaakjes te doen verdwijnen?

Veerle komt nu elke dag langs om lymfedrainage te doen van mijn gezicht. Echt waar mensen, dat voelt zalig ! Het is telkens drie kwartier relaxeren (en kletsen natuurlijk).
Gelukkig werkt het ook. Ik heb geen spanning meer, en met een beetje geluk kunnen we de zwelling onder controle houden tegen het huwelijk.
Ik weet dat ik er nooit meer zal uitzien zoals voor de cortisonepomp, maar als het wat binnen de perken zou kunnen blijven. In de eerste plaats voor het ongemak, want zo'n gezwollen gezicht is niet aangenaam. Maar in de tweede plaats ook voor mijn trots. Ik zie er toch ook graag nog leuk uit. Ik maquilleer me elke dag (geen shminkpop zulle) en zorg dat mijn haar in de plooi ligt. Maar als je dan in de spiegel moet kijken en zien dat je hamsterwangen hebt, is het soms wel confronterend.
En daarom mag die lieve Veerle mij elke dag komen lastigvallen.

Sinds gisteren doe ik alles wat rustiger aan. Mijn lichaam trok aan de alarmbel. En het voelt goed dat ik het wat rustiger doe.
Vandaag begin ik op mijn gemak aan wat voorbereidingen voor de trouw. Ons minifeestje vindt thuis plaats, dus wil ik het hier lekker piekfijn in orde hebben.
Wat een geluk dat ik graag poets. Maar ik krijg hulp hoor, no panic.

Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties die ik krijg op mijn blog.
Ik besef dat ik een heel onbeleefde doos ben op vlak van antwoorden op reacties.
Ik vergeet het ook gewoon (zullen we het op de medicatie steken?).
Het is niet mogelijk voor jullie om dit te begrijpen, maar die reacties doen me glimlachen, huilen, nadenken over dingen waar ik anders niet zou over nadenken, ... Ze zijn een steun.

Ik ben deze blog gestart toen ik als zelfstandige begon te werken.
Tot ik ziek werd, en toen kreeg mijn blog een compleet andere betekenis voor mij.
Ik wou gewoon dat iedereen wist hoe het met me ging, zonder dat ik twintig maal per dag hetzelfde verhaal moest doen aan de telefoon.
Een leuke bijkomstigheid was dat ik ondertussen mijn emoties kon afschrijven.
En later wou ik ook dat dit een infopunt werd voor mensen met eierstokkanker, omdat je er zo weinig informatie over vindt.

Bedankt om mijn blog te lezen.
Bedankt voor de reacties.
En ik hoop dat ik jullie nog een hele tijd kan entertainen (maar dat zal wel, met mijn karakter!).